Duchowość monastyczna dla wytrwałych
Człowiek, jako istota cielesno-duchowa, żyjąc w świecie materii, nie może zapominać o sferze ducha, która nie tylko nie powinna być zaniedbywana, ale przeciwnie, otoczona szczególną troską, gdyż jest to właściwa przestrzeń spotkania z Bogiem.
Duchowa oferta współczesnego świata
Świat zwraca się do człowieka wierzącego z bogatą ofertą propozycji dotyczących jego duchowego rozwoju. Niektóre, z oczywistych względów, są nie do zaakceptowania dla osoby wierzącej. Jednak jest również niemało takich, które rozwijając się na gruncie zdrowej wiary katolickiej, są dla wielu skuteczną pomocą. Szczególnie na przestrzeni ostatnich kilku wieków powstały różne metody i praktyki pobożne, traktowane jako istotny element duchowości katolickiej.
Często były to odpowiedzi na potrzeby człowieka wciągniętego w wir świata, a pragnącego otrzymać skuteczne narzędzie pozwalające mu na szybkie utworzenie przestrzeni modlitewnej oraz przynoszące zauważalne owoce. Ktoś porównywał je do skondensowanej odżywki, która pozwala podróżnikowi długo wędrować bez konieczności troszczenia się o regularny posiłek.
Wyjątkowość duchowości monastycznej
Duchowość monastyczna ma zupełnie inny charakter, gdyż przeznaczona jest dla tych, którzy nie są zmuszeni gromadzić duchowych zapasów. Życie w klasztorze pozbawione jest zasadniczo tego elementu podniecenia i pośpiechu, który charakteryzuje współczesny świat, dlatego jego „skondensowana” pobożność nie może zadowolić mnicha. Ma on czas na spokojne zaspokojenie głodu duszy i potrzebuje czegoś prostszego i mniej wyszukanego, ale równie wzmacniającego. Wie, że każdego dnia może spodziewać się od Boga powszedniego chleba, dlatego nie musi troszczyć się o gromadzenie duchowego pokarmu.
Spójność duchowości monastycznej
Mnich nie jest człowiekiem ograniczonym przez jakiś system duchowy. Jego życie wewnętrzne odznacza się wielką swobodą, która formowana jest przede wszystkim w oparciu o Biblię i liturgię.
Na przestrzeni wieków wokół wielkich ośrodków monastycznych wykrystalizowały się praktyki mające pomóc w duchowym wzroście, niebędące jednak ograniczającym zbiorem sztywnych przepisów, ale raczej skarbcem, z którego czerpie się to, czego potrzeba do rozwoju życia duchowego. Możemy tu wymienić przede wszystkim: Mszę świętą, liturgię godzin, lectio divina, lekturę duchową oraz modlitwę osobistą (tzw. modlitwę wewnętrzną).
Powyższe praktyki życia duchowego nie są zbiorem oderwanych od siebie pojedynczych aktów wypełnianych w określonym czasie, ale raczej sumą przenikających się wzajemnie składników, które zapewniają mnichowi wszelkie środki potrzebne do otwierania się na działanie Boga, co jest zasadniczym celem jego życia.
Duchowość monastyczna dla człowieka żyjącego w świecie
Należy zaznaczyć, że duchowość monastyczna nie jest zarezerwowana dla wybranych, ale raczej jest to próba radykalnego kroczenia drogą szukania Boga, którą podąża również człowiek świecki, zmuszony wszakże niejednokrotnie by oddawać Cezarowi to, co należy do Cezara (por. Mt 22,21).
Można więc powiedzieć, że to, co mnisi starają się realizować w pełnym zakresie, dla ludzi żyjących w świecie może być propozycją, z której czerpiąc, odnajdą swoją ścieżkę pogłębionego spotkania z Bogiem. Innymi słowy duchowość monastyczna może być dla współczesnego człowieka okazją odkrycia nowego, wspaniałego sposobu rozwoju własnej duchowości, który nie jest celem samym w sobie, ale środkiem umożliwiającym skuteczne poszukiwanie Boga.
Duchowość monastyczna dla wytrwałych
Człowiek, który zdecydował się czerpać z bogactwa tradycji monastycznej, powinien przygotować się na brak szybkich i efektownych owoców swego wysiłku oraz nie zniechęcać się trudnościami, które na pewno napotka, gdy minie pierwszy entuzjazm. Należy pamiętać, że jest to raczej duchowość długodystansowca niż sprintera, która, pomimo pozornego braku natychmiastowych rezultatów, daje bardzo mocne fundamenty dla budowli ludzkiego życia.
Fragment publikacji „Modlitewnik benedyktyński”
Benedyktyni są mnichami, a ich duchowość wywodzi się z najwcześniejszych przejawów życia konsekrowanego w Kościele. Monastycyzm chrześcijański jest formą odpowiedzi człowieka na łaskę Ewangelii. Cechą naczelną duchowości monastycznej jest "bycie z Bogiem", do którego mnich dąży przez metanoię, czyli codzienne nawracanie się. Monastycyzm ma swe bardzo wyraźne miejsce w Kościele jako ZNAK absolutu Bożego.